Ҳамсояи баркамол марди сарватманд баромад. Ман барои хоҳиши ногаҳонии малламуй барои алоқаи ҷинсӣ бо ӯ мақъад шарҳи дигаре пайдо карда наметавонам. Дарвоқеъ, вай ҳама чизро барои ӯ кард ва дарҳол маълум мешавад, ки вай барои манфиати худ кӯшиш мекунад. Вай ҳатто ба ӯ як зарбаи амиқ медиҳад.
Ва чун маъмулӣ бо ҷинсӣ байни нажодӣ он духтари сафед ва як бача сиёҳро дар бар мегирад. Ин тааҷҷубовар нест, ба ҳар ҳол. Уро дида, ки танаи калонашро ба даст гирифта, якбора хардуро конеъ мегардонад, маълум мешавад, ки чаро ин гуна шавку хаваси дустдорони сиёхпуст.