Ҷинсӣ дар синни ҷавонӣ ҷанбаҳои хурсандии худро дорад: ҷисмҳои зебо дар ду шарик, сустии бузург, омодагӣ ба кӯмак, ҳатто дар масъалаи рафъи шиддати ҷинсӣ. Хоҳар сахтгир будани бародарашро дид, ки дар рӯҳ афтода буд ва аз ин рӯ тасмим гирифт, ки ӯро бихӯрад. Дар охир бедор шуданд, онҳо оғоз ба трах рост дар ошхона дар вазифаҳои гуногун.
Духтар барои фиреби дӯстдоштааш қасос гирифтааст, ки ӯро қаблан ба ҳам бастааст. Ва он гоҳ дар пеши ӯ ӯ оғоз ба макидан дики дӯстдоштаи худ ва ба вай. Ба фикрам хар сеи онхо омадаанд. Ин як намоиши олӣ аст.